یادش بخیر| روزگاری «ادویه فرنگی» وارد می کردیم حالا داروی ایرانی صادر می کنیم

دارو در ایران حکایتی طولانی و پُرماجرا دارد؛ از روزهایی که داروها وارداتی بودند و ایرانی ها داروهای جدید را «جادوی فرنگی» می پنداشتند تا امروز که ایران، - گروه تاریخ خبرگزاری فارس ـ امین رحیمی: داروسازی به عنوان شاخه ای از علم طب در ایران زمین دانشی کهن است و مفاخری دارد در حد ابن سینا و رازی که کتاب هایشان را از اواخر قرون وسطی بیش از 700 سال در دانشگاه های اروپایی تدریس کردند تا بفهمند چه خبر است اصلا.

این دانش ایرانی ها طی قرن های بعدی توسط افرادی که به حکیم مشهور بودند سینه به سینه حفظ شد و آمد تا رسید به دوره قاجار.

در عهد قاجار که طبابت می دانند، چون طبیب کم بود عطاران و حجامت کنندگان و دلاک ها و سلمانی ها و شکسته بندها کار طبیب را می کردند و دارو هم می ساختند و تجویز می کردند.

البته کارشان اصول و قاعده ای هم داشت و جواب می داد برای درمان دردها و محترم بود.

در برخی مناطق و روستاهای دورافتاده ایران نیز فقط یک شکسته بند یا عطار بود که طبیب هم بود.

حتی طبیب و عطار دوره گرد هم داشتیم که داروهای گیاهی را در کیسه ای بر دوش می کشیدند و شهر به شهر می رفتند و دارو تجویز می کردند برای بیماری ها و دردهای مردم.

بدتر اینکه در دوره قاجار طبابت و داروسازی با خرافات و مسائل غیر علمی آمیخته بود مرزهای دانش کهن و باورهای عامیانه مخدوش شده بو�